Ölüm Kokan Yaşam

[kAcAhK]

bazen sebepsizdir yüz asmalarım.
hafiften bi tebessümle kandırırım insanları
ne kadar içim bi başka gülsede,mutlu gibi oyun oynamakmıdır çare ?
yalandan yere gülmek,her yalnız kaldığında boğazında bi hıçkırık ağlamak mıdır..?
en ufak bi karanlıkta boynunu büküp çaresizce etrafa bakmak mıdır ?
geceleri sokaklarda köşe başlarında sabahlamak mıdır çare?=
yoksa ruhunu teslim etmekmidir kara toprağa...?
ellerin bağlı vücüdün teslim gözünde birdamla yaş..
ayak uçlarından başlar azrail..
ve yavaş yavaş terk başlar dünyaya..
kararmıştır düşüncelerin
ben neden geldim ? neden gidiyorum ?
cevabını bulamadığın dipsiz sorular,sorular..
Son nefesini verir,sen farkında olmasanda rahatlarsın..
fani dünyanın yalan oyunlarında yenilmiş..
karanıık sokaklarında kaybolmuşsundur..
yine tek çarenin o olduğunu bilmesende ÖLÜMde bulmuşsundr kendini..
sanki yaşam beni hapsediyor hücrelerine
tek başıma 4 duvar bi odada her saniye geçtikçe
bir saçın daha döküldüğünde anlarsın,
zaman geçip gidiyor..
geriye ne kaldıki ellerimde,
İçimdeki SEN ve sen hasretinden başka..