Sen benim “İmkansızımsın” demeseydin de,

“Seninle her imkansıza göğüs gererim” deseydin…

Belki tüm imkansızlıkları yok ederdim seninle…

Söylemedin ki…


Sen benimsin” demeseydin de “Ben sana aidim”

deseydin… Başka yüreklerde olsan da varlığını hissedebilirdim,

bana ait olan hep bende kalır diye… Söylemedin ki…
“Senin
için her zorlukla savaşırım” değil de; “Senden gelen hiçbir şey zorluk
değil” deseydin; İnanırdım yüreğinin sadece benim için çarptığına,

cesaretine… Söylemedin ki…
“Sen olmadan yaşayamam” değil de, “Sensizlik diye bir şey yok; sen var olmasan da

benimlesin” deseydin… İnanırdım sevginin sonsuzluğuna, aşkın

sıcaklığına… Söylemedin ki…
“Sen benim rüyamsın” değil de “Gerçekleşen rüyamsın” deseydin; Uzağında da olsam yaşatırdım bu gerçeği sende,

rüya olmaktan çıkarırdım bizi… Söylemedin ki…
“Sen benim eş ruhumsun” değil de, “Sen aslında Bensin” deseydin… Yokluğunda bile devam ettirirdim sen olmayı,

kendimi unutmak olsa da sonu… Söylemedin ki… “Seni Seviyorum” değil de,

“Seni hep seveceğim” deseydin, Yalan da olsa sevgin, hiç dönmeyecek olsan da

inanırdım bana bir gün döneceğine… Beklerdim ömrümün sonuna kadar

gelmeyişlerini… Söylemedin ki…