sonforum.org - Ben ona ağlamıyorum ki...

Ben ona ağlamıyorum ki...

Nuh aleyhisselâm zamanında
insanlar “bin sene” kadar
yaşarlardı.

O devirde bir kadının oğlu öldü
bir gün.

Kadıncağız iki gözü iki çeşme ağlıyordu ki
komşu kadınlardan biri gelip
tesellî etti onu:

Niye bu kadar ağlıyorsun komşu.
Allahın takdîriböyleymiş.

Dertli kadın;
Âmennâ. Ben ona ağlamıyorum ki
dedi.

Ya neye ağlıyorsun?

Yavrum fazla bir gün görmedi de.
Annelik şefkatiyle ağlıyorum
işte.

Oğlun kaç yaşındaydı ki?

İkiyüzyetmişbeş.

Vaah vah! Gerçekten gençmiş. Ama yine de
şükret kardeş. Sen böyle ağlarsan
âhir zaman ümmeti
ne yapsın?

Onların ömürleri kısa mı
olacakmış?

Evet ya ancak elli altmış
sene kadar

Kadın inanamadı.
Doğru mu bu komşu?

Tabii ya.

Allah Allah! Peki onlar bizim gibi
ev de yapacaklar mıymış
acabâ?

Hem de kaç tâne.
Köşklerivesarayları
bile olacakmış.

Hayret doğrusu. Ben onların yerinde olsaydım
bu kadarcık kısa ömürde çadırımın
kazığını bile değiştirmezdim.