Ört sevgimin üzerini üşümesin !

**Hasret** · 01-23-2009, 23:01

Hangi günü gördük ki, akşam olmamış, hangi geceyi yaşadık ki sabah olmamış.
Sabah ezanları kulaklarımda ve dört bir yanımda. Hayatın satır aralarını,
yaşanan acı tatlı anları paylaşamamak, bu kadar yakınken, bu kadar
uzak kalmak reva mı?...
Ey!.. Sevgili, yazdıklarımı yarın, posta kutunda yada bir gazetede, bilmem
bir süre sonra bir kitapta okuma şansın olursa şayet, yazdıklarıma asla bir
anlam yükleme, zira ben senin yaşantında, silinmiş silik bir iki satırım...
Öyleyse neden?... bu satırları yazdığımı sorman şu an en doğal hakkın,
sadece içim sıra beni bir nebze anlayacağını düşündüm. Belki de bir daha sana hiç yazamayacak, belki bir daha sana hiç sarılamayacağım, biliyorum hissettiklerimi hissediyorsun...
İçim şu an birden çok kötü oldu, aklıma sana yakın bir zamanda yazdığım şiir geldi...
hani şöyle başlıyordu...

Ben senin dilinde,
İki heceyim sadece,
...ve öylede kaldım, yüreğinde,
Kül olmuş iki hece.

Eminim şuan hatırlamışsındır, hani sonu ölümde yaşamda iki hece tek kelime
diye biten şiir... ölüüümmmdddeee vaaaaarrrrrr... Yaz yüreğine, yaz mecburiyet caddene...
Bilmiyorum ve düşünemiyorum ne olacak bu son, ne senli, nede sensiz.
Bedava yürek kabadayılığı da, hani hiç çekilmiyor, hep başa dön, tekrar baştan,
sil baştan, karma karışık, üff!.. hıyarsız cacık gibi hissediyorum kendimi ve bulanık...
Neyse sevgili, bu mektupların sonu ne zaman gelir, gelmez, bilmiyorum, bildiğim
tek bir şey var, ben seni başka bir dünyada, başka bir boyutta sonsuza
dek düşlüyor ve seviyor olacağım... bugün değil sonsuz gibi bir şeysin,
aşk değil aşk ötesi gibi bir şeysin... Yine yazarım demiyorum,
yazacağımı biliyorsun...
Hangi günü gördük ki, akşam olmamış,
hangi geceyi yaşadık ki sabah olmamış.

Sevgimi Kaybettim Hukumsuzdur!!

--------------------------------------------------------------------------------

Aslında Kaldım Ben Ona
Sevgilimi kaybettim hükümsüzdür.

Eylül'le güz düşmüştü; eylüle bir kaç gün vardı onu kaybettiğimde.
Çatlamaya yüz tutmuş derimi parçalıyordum, “git” derken ona.
Ellerime uzanıp “kal” derken derim parçalanıyordu. Kalmak istediğimi
söyleyemiyordum, aslında ben kaldım ona, o bilmiyordu.
Gittim sonra...

Önce türkülerim öldü sonra şiirlerim. Konuşmadım bir zaman kimseyle, sustum olabildiğince gürültüyle. Benden içeri sustum, benden dışarı güldüm, endişeli,
hüzünlü, lakayt, acımasız, acınaklı sonra yine sustum gürültüyle.

Uğultularım başlamıştı sessiz gecelerde, kulaklarım patlıyordu, derim çatlıyordu ve onsuzluğun uğultuları kesilmiyordu. Hep şehrin sustuğu vakit başlıyordu ve ne zaman başımı başka yastıklara yaslasam, başım parçalanıyordu.

Üşümelerim en sıcaklarda bile geçmiyordu. Duygularım abarmış,
gözlerimden aşağı doğru sallanıyorlar ve sicim gibi bir birbirlerini kovalıyorlar,
yüreğime olan saldırıları bitmiyordu. Yaşamaya çalışmak,
yorgun yüreğimi bir hayli zorluyordu.

“Kal” demişti, kal der gibi bir çok kez bakmıştı da ve bir fincan kahve daha uzatmıştı aslında. Bu defa kıydığım gözleri sele dönmüş ve yine kıyamadığım dudakları bir bağlamanın tellerinden beter olmuş, konuşmadan konuşurun uzun havasını yakmıştı yüreğime ama kıymıştım ben giderken bütün “kal” diyen, aşka yalvaran sözlerine.

Sevgilimi kaybettim hükümsüzdür.

Görenlerin yada yerini bilenlerin söylemesi, bir şeyi değiştirmeyecektir.
Müjde için kimseye ödül verilmeyecektir, müjde değildir çünkü adı;
çünkü o bahardır, çünkü o güz ortasında açan papatyadır, çitlembiktir
dağ eteklerinde, çünkü o müjde değildir, bulunması bu dünyada bir şey
değiştirmeyecektir, çünkü o yüreğimin hüzün mabedidir,
çünkü o Eylül'e bir kaç gün kalası bir şehrin,
ücra bir köşesinde ölmüştür.

Ölen bütün sevgililerin ruhları hükümsüzdür ve sevgi, sevgilim,
bilmediğim bir diyarda beni beklemektedir. Ruhu halen beni sevmektedir.
O “kal” demişti aslında ama ben gittim. Çatlamaya yüz tutmuş yüreğimle,
bir şehrin her hangi bir noktasında sele dönen gözlerini silmeden,
tir tir titreyen dudaklarına bir buse kondurmadan ve dönüp bir daha
gül yüzüne bakmadan gitmiştim.

Aslında kaldım ben ona o bunu hiç bilmedi, o başka bir diyarda beni beklemekte.
Şimdi gitmeliyim “kal” için, “gitme” için,
hükümsüz kimliğini yeniden çıkartmak için.

Sevgilimi kaybettim hükmü kendinedir, o ölmüştür...
Sevenlerin başı sağ olsun...

Seçenekler
Yazdırılabilir şekli göster Sayfayı E-Mail olarak gönder
Stil
Normal gösterime geğ Hybrid-Şeklinde Ağaç şeklinde gösterime geç

01-23-2009, 23:01	#1
Kullanıcı Adı Hasret	Hangi günü gördük ki, akşam olmamış, hangi geceyi yaşadık ki sabah olmamış. Sabah ezanları kulaklarımda ve dört bir yanımda. Hayatın satır aralarını, yaşanan acı tatlı anları paylaşamamak, bu kadar yakınken, bu kadar uzak kalmak reva mı?... Ey!.. Sevgili, yazdıklarımı yarın, posta kutunda yada bir gazetede, bilmem bir süre sonra bir kitapta okuma şansın olursa şayet, yazdıklarıma asla bir anlam yükleme, zira ben senin yaşantında, silinmiş silik bir iki satırım... Öyleyse neden?... bu satırları yazdığımı sorman şu an en doğal hakkın, sadece içim sıra beni bir nebze anlayacağını düşündüm. Belki de bir daha sana hiç yazamayacak, belki bir daha sana hiç sarılamayacağım, biliyorum hissettiklerimi hissediyorsun... İçim şu an birden çok kötü oldu, aklıma sana yakın bir zamanda yazdığım şiir geldi... hani şöyle başlıyordu... Ben senin dilinde, İki heceyim sadece, ...ve öylede kaldım, yüreğinde, Kül olmuş iki hece. Eminim şuan hatırlamışsındır, hani sonu ölümde yaşamda iki hece tek kelime diye biten şiir... ölüüümmmdddeee vaaaaarrrrrr... Yaz yüreğine, yaz mecburiyet caddene... Bilmiyorum ve düşünemiyorum ne olacak bu son, ne senli, nede sensiz. Bedava yürek kabadayılığı da, hani hiç çekilmiyor, hep başa dön, tekrar baştan, sil baştan, karma karışık, üff!.. hıyarsız cacık gibi hissediyorum kendimi ve bulanık... Neyse sevgili, bu mektupların sonu ne zaman gelir, gelmez, bilmiyorum, bildiğim tek bir şey var, ben seni başka bir dünyada, başka bir boyutta sonsuza dek düşlüyor ve seviyor olacağım... bugün değil sonsuz gibi bir şeysin, aşk değil aşk ötesi gibi bir şeysin... Yine yazarım demiyorum, yazacağımı biliyorsun... Hangi günü gördük ki, akşam olmamış, hangi geceyi yaşadık ki sabah olmamış. Sevgimi Kaybettim Hukumsuzdur!! -------------------------------------------------------------------------------- Aslında Kaldım Ben Ona Sevgilimi kaybettim hükümsüzdür. Eylül'le güz düşmüştü; eylüle bir kaç gün vardı onu kaybettiğimde. Çatlamaya yüz tutmuş derimi parçalıyordum, “git” derken ona. Ellerime uzanıp “kal” derken derim parçalanıyordu. Kalmak istediğimi söyleyemiyordum, aslında ben kaldım ona, o bilmiyordu. Gittim sonra... Önce türkülerim öldü sonra şiirlerim. Konuşmadım bir zaman kimseyle, sustum olabildiğince gürültüyle. Benden içeri sustum, benden dışarı güldüm, endişeli, hüzünlü, lakayt, acımasız, acınaklı sonra yine sustum gürültüyle. Uğultularım başlamıştı sessiz gecelerde, kulaklarım patlıyordu, derim çatlıyordu ve onsuzluğun uğultuları kesilmiyordu. Hep şehrin sustuğu vakit başlıyordu ve ne zaman başımı başka yastıklara yaslasam, başım parçalanıyordu. Üşümelerim en sıcaklarda bile geçmiyordu. Duygularım abarmış, gözlerimden aşağı doğru sallanıyorlar ve sicim gibi bir birbirlerini kovalıyorlar, yüreğime olan saldırıları bitmiyordu. Yaşamaya çalışmak, yorgun yüreğimi bir hayli zorluyordu. “Kal” demişti, kal der gibi bir çok kez bakmıştı da ve bir fincan kahve daha uzatmıştı aslında. Bu defa kıydığım gözleri sele dönmüş ve yine kıyamadığım dudakları bir bağlamanın tellerinden beter olmuş, konuşmadan konuşurun uzun havasını yakmıştı yüreğime ama kıymıştım ben giderken bütün “kal” diyen, aşka yalvaran sözlerine. Sevgilimi kaybettim hükümsüzdür. Görenlerin yada yerini bilenlerin söylemesi, bir şeyi değiştirmeyecektir. Müjde için kimseye ödül verilmeyecektir, müjde değildir çünkü adı; çünkü o bahardır, çünkü o güz ortasında açan papatyadır, çitlembiktir dağ eteklerinde, çünkü o müjde değildir, bulunması bu dünyada bir şey değiştirmeyecektir, çünkü o yüreğimin hüzün mabedidir, çünkü o Eylül'e bir kaç gün kalası bir şehrin, ücra bir köşesinde ölmüştür. Ölen bütün sevgililerin ruhları hükümsüzdür ve sevgi, sevgilim, bilmediğim bir diyarda beni beklemektedir. Ruhu halen beni sevmektedir. O “kal” demişti aslında ama ben gittim. Çatlamaya yüz tutmuş yüreğimle, bir şehrin her hangi bir noktasında sele dönen gözlerini silmeden, tir tir titreyen dudaklarına bir buse kondurmadan ve dönüp bir daha gül yüzüne bakmadan gitmiştim. Aslında kaldım ben ona o bunu hiç bilmedi, o başka bir diyarda beni beklemekte. Şimdi gitmeliyim “kal” için, “gitme” için, hükümsüz kimliğini yeniden çıkartmak için. Sevgilimi kaybettim hükmü kendinedir, o ölmüştür... Sevenlerin başı sağ olsun...

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz