ALONE53
03-23-2008, 17:52
[Vefatının 48.yılında] Keşfedilmeyi bekleyen Kaşif: Bediüzzaman
http://img237.imageshack.us/img237/5868/bediuzzamanmw0.jpg (http://imageshack.us)
"Risâle-i Nur'u anlamıyorlar, yahut anlamak istemiyorlar. Beni skolastik (ortaçağ felsefesi) bataklığı içinde saplanmış bir medrese hocası zannediyorlar. Ben, bütün müsbet ilimlerle (pozitif bilimler), asr-ı hâzır fen ve felsefesiyle meşgul oldum. Bu hususta en derin meseleleri hallettim.
Hattâ bu hususta da bâzı eserler telif eyledim." Bediüzzaman, 1952 yılında Eşref Edip'e verdiği mülakatında, klasik medrese hocalarından farklı olduğunu bu şekilde beyan etmişti. Ancak, eserlerinin anlaşılmadığından şikayet etmişti. Aradan yarım asır geçti. Bediüzzaman hakkında uluslararası konferanslar tertip edildi. Makaleler yayınlandı. Kitaplar yazıldı. Üniversitelerde adına kürsüler açıldı. Ancak, yine de onun yeterince anlaşıldığını söyleyemeyiz. Çünkü, Cemil Meriç'in ifadesiyle, "asırları kucaklayan bir tefekkürün" yaralanan ve yabancılaşmış idrakler tarafından anlaşılması kolay değil. Bu yazıda, Bediüzzaman kimdir? Sorusuna cevap vermeye çalışacağım. Aydınlanma'dan beri insanları inkara götüren soru ve şüphelere, Kur'an'da yaptığı keşiflerle nasıl cevap verdiğini paylaşacağım. Dr.Colin Turner'in tabiriyle, onun "iman devrimi"nin başarı sırrını anlatacağım.
Üç Kitabın Kaşifi
Bediüzzaman, üç kitaptaki ilahi ayetleri keşfedip, okumayı öğreten bir mualimdir. Ona göre, okumayı öğrenen biri üç şekilde alemlerin Rabbini tanıyabilir. Birincisi, kâinat "kitab-ı kebiri"ndeki kudret ayetlerini okuyarak. İkincisi, kâinat kitabının tercümanı olan "Kur'an-ı Kerim'deki kelam ayetlerini okuyarak. Üçüncüsü, yaşayan Kur'an olan İnsan-ı Kebir'in (a.s.m.) hayatını okuyarak. Çünkü, Bediüzzaman'a göre, her üç kitap da aynı şeyleri anlatıyor. Birincisi, Sonsuz Kudret Sahibi'nin "element alfabesi"ni kullanarak kudret kalemiyle kendini bildirmesidir. İkincisi, Sonsuz İlim Sahibi'nin "Arap alfabesi"ni kullanarak kelamıyla kendini tarif etmesidir. Üçüncüsü ise, Sonsuz Rahmet Sahibi'nin, "gen alfabesi"ni kullanarak en kâmil bir insanı alemlere rahmet yapıp onunla kendini tanıtıp sevdirmesidir. Hasılı, her üç kitap da Âlemlerin Rabbinden bahsediyor. O'nu tarif ediyor. O'nu tanıtıyor. O'nu sevdiriyor.
Bediüzzaman'a göre, bu kitapların yazarı aynı olduğu için aralarında bir çelişki olamaz. Üçü de birbirini teyit eder. Birbirine destek verir. Birbirini tefsir eder. Bu sırdandır ki, "Mualimlerimiz bize Allah'tan bahsetmiyorlar" diye şikayete gelen öğrencilere, "Sizin okuduğunuz fenlerden her fen, kendi lisan-ı mahsusiyle, mütemadiyen(devamlı) Allah'tan bahsedip Hâlıkı tanıttırıyorlar. Muallimleri değil, onları dinleyiniz." diyerek, gerçek bilimin Allah'ı anlattığını söyler. Çünkü, Bediüzzaman'a göre, gerçek bilim Allah'ın kainat kitabındaki kudret ayetlerini keşfediyor. Onları su yüzüne çıkarıyor. Seküler bilim adamı keşfettiği ayetleri okumasını bilmediği için manasız, tesadüfi şekillerden ibaret sanıyor. Onları yazan, ilim, kudret ve sanat sahibi katibi inkar ediyor. Tıpkı, Çince yazılmış harikulade bir kitabı, okumasını bilmediği için, manasız bir karalama düşünüp, yazarını inkar eden biri gibi. Oysa, okumasını bilen için, üç kitap da çok yüksek hakikatlerden haber verir. Çok derin manalar içerir. Çok güzel müjdeler verir.
Bediüzzaman, seküler bilim adamlarının, kainat kitabındaki kudret ayetlerini "sebepler", "tabiat" ve "tesadüf" perdeleriyle örttüğünü düşünür. Eserlerinde, bu perdeleri yırtıp, herşeydeki ilahi ayetleri okur ve okutur. Örneğin, Tabiat Risalesi adlı eserinde, sebepler, tabiat ve tesadüf perdelerini param parça eder. Otuz Üçüncü Söz'de her bir şeyde alemlerin Rabbini gösteren pencereler açar. Âyetü'l-Kübra'da, muhatabını otuz üç mertebeden geçirerek, imanî bir miraçla, Rabbininin huzuruna kavuşturur. Yirmi Dördüncü Söz'de ise Allah'ın fiillerinden, isimlerine; isimlerinden sıfatlarına; sıfatlarından şuunatına ve Zatına kadar yükselmenin yolunu gösterir.
Bediüzzaman'ın öğretisiyle üç kitabı okuyan biri için, din ile bilim birbiriyle çelişmez. Akıl ile kalp birbiriyle çatışmaz. Birbiriyle savaşan iki düşman olmaz, birbirine dost iki kardeş olur. Birbirini teyit eder. Birbirine kuvvet verir. Birbirine destek verir. Böyle biri için, Kur'an, kainat kitabını okumayı talim ederken, kainat da Kur'anı tefsir eder. Esasen, Kur'an ile kainatı okumak arasında bir fark yoktur. Çünkü, ikisi de aynı mesajı verir. İkisi de birbirini gösterir. Birbirine işaret eder. Kur'anı okuyan, kainatı içinde gördüğü gibi, kainatı okuyan da Kur'anı içinde görür.
Bediüzzaman'ı okuyan biri için din dogma olmaktan çıkar, üç kitaptaki sayısız ayetlerle teyit edilen en yüksek hakikat olur. Dindar olmak ayıp değil, iftihar vesilesi olur. Din ve bilimin ittifakıyla hakikat ortaya çıkar. Çünkü, Bediüzzaman'ın tabiriyle, "Aklın nuru funun-u medeniyedir (fen bilimleridir); vicdanın ziyası(ışığı) ulumu diniyedir(din ilimleridir). İkisinin imtizacıyla(birleşmesiyle) hakikat tecellî eder(ortaya çıkar). O iki cenah(kanat) ile talebenin himmeti pervaz eder(kanatlanır). İftirak ettikleri(ayrıldıkları) vakit birinden taassup, diğerinden hile ve şüphe tevellüd eder(doğar)". Dolayısıyla, gerçek bilim ve din birbirini tekzip değil, tasdik eder. Birbirini tenkit değil, takdir eder. Birbirini ikame değil, tamim eder.
Kur'an Hazinelerinin Kaşifi
Bediüzzaman, Kur'an hazinelerindeki cevherleri keşfeden bir kaşiftir. Onun nazarında, Kur'an, içinde elmas ve altın gibi değerli mücevherlerin dolu olduğu benzersiz bir "hazine"dir. Hatta, Kur'an'ın her bir ayeti böyle bir hazinedir. Hem de dünyanın bütün hazinelerinden daha kıymetli olan eşsiz bir hazine. Çünkü dünyanın hazineleri, insanın şu kısa dünya hayatındaki arzu ve ihtiyaçlarını kısmen karşılamak için kâfi olabilir. Oysa kabirden sonra, elmasla kömürün hiçbir farkı yoktur. İkisi de geçersiz akçedir. Kur'an hazineleri ise, hem dünyada hem de ahirette insanın ihtiyaçlarını karşılayan tükenmez bir hazinedir. Bediüzzaman'a göre, çoğu insan paha biçilmez Kur'an hazinesinden habersiz olduğundan veya gafletle kıymetini tam takdir edemediğinden istifade edemiyor. Başka hazineler peşinde koşturuyor. Tıpkı evindeki hazineden haberi olmayan birini başkasından beş kuruş dilenmesi gibi.
Bediüzzaman, eserlerinde, Kur'an hazinelerinden çıkardığı cevherleri paylaşır. O hazineleri açacak anahtarları takdim eder. Ancak, o ceherleri kendine mal etmez. Onların yegane kaynağı olarak Kur'anı gösterir. Kendi ifadesiyle "tevazu suretinde demiyorum; belki bir hakikati beyan etmek için derim ki: "Sözlerdeki hakaik(hakikatler) ve kemâlât(faziletler) benim değil, Kur'ân'ındır ve Kur'ân'dan tereşşuh etmiştir (süzülmüştür)."
Bediüzzaman, hayatını Kur'an'ı anlamaya ve anlatmaya vakfetmişti. Kur'an'ı kendine kıble etmiş ve tefsirini yazarken yanında sadece Kur'an'ı bulundurmuştu. Kitaplarındaki hakikatleri doğrudan doğruya Kur'an'dan almış ve onlara "Kur'an'ın malı" demişti. Kur'an'ın kuvvetine dayanarak sorulan sorulara cevap vermiş ve bütün dünyaya meydan okumuştu.
Bazılarının iddia ettiği gibi, Bediüzzaman'a yeni bir hakikat ilham edilmemişti. Kullağına yeni bilgiler üflenmemişti. Çünkü her şeyi bilen Âlemlerin Rabbinin gönderdiği kitapta "bütün bilgiler" vardı. Bediüzzaman'ın kulağına Kur'an'da var olan bilgileri nasıl keşfedeceği üflenmişti. Çünkü o Kur'an'ın önünde eğilmiş, hayatını ona feda etmişti. Kur'an'ı anlamak için her türlü hevesini terk etmişti. Ömrünü Kur'an'a adamış ve ona samimi bir talebe olmuştu. Kur'an da ona açılmış ve içindeki gizli elmasları ona göstermişti. Onun içindir ki, Bediüzzaman keşfettiği hakikatleri Kur'an'ın tevhit denizinden bir damla (Katre), bir kabarcık (Hubab), bir sızıntı (Reşha) olarak tarif etmişti. Onları Kur'an bahçesinden bir meyvenin çekirdeği (Habbe) ve bir çiçek (Zühre) olarak takdim etmişti. Onları Kur'an'ın hidayet meltemlerinden bir esinti (Şemme) ve parlak nurlarından bir parıltı (Şule) olarak göstermişti. Onları Kur'an'ın elmas hazinelerini açan birer anahtar olarak görmüştü. Eserleriyle yüzlerce Kur'an kapılarını açmasına rağmen, daha "pek çok kapıları kapalı kalıp, istikbalde geleceklere bırakılmıştır" diyerek, insanları Kur'an'ı okumaya teşvik etmişti.
“Dr. Furkan Aydıner Florida Üniversitesi Öğretim Üyesi”
http://img237.imageshack.us/img237/5868/bediuzzamanmw0.jpg (http://imageshack.us)
"Risâle-i Nur'u anlamıyorlar, yahut anlamak istemiyorlar. Beni skolastik (ortaçağ felsefesi) bataklığı içinde saplanmış bir medrese hocası zannediyorlar. Ben, bütün müsbet ilimlerle (pozitif bilimler), asr-ı hâzır fen ve felsefesiyle meşgul oldum. Bu hususta en derin meseleleri hallettim.
Hattâ bu hususta da bâzı eserler telif eyledim." Bediüzzaman, 1952 yılında Eşref Edip'e verdiği mülakatında, klasik medrese hocalarından farklı olduğunu bu şekilde beyan etmişti. Ancak, eserlerinin anlaşılmadığından şikayet etmişti. Aradan yarım asır geçti. Bediüzzaman hakkında uluslararası konferanslar tertip edildi. Makaleler yayınlandı. Kitaplar yazıldı. Üniversitelerde adına kürsüler açıldı. Ancak, yine de onun yeterince anlaşıldığını söyleyemeyiz. Çünkü, Cemil Meriç'in ifadesiyle, "asırları kucaklayan bir tefekkürün" yaralanan ve yabancılaşmış idrakler tarafından anlaşılması kolay değil. Bu yazıda, Bediüzzaman kimdir? Sorusuna cevap vermeye çalışacağım. Aydınlanma'dan beri insanları inkara götüren soru ve şüphelere, Kur'an'da yaptığı keşiflerle nasıl cevap verdiğini paylaşacağım. Dr.Colin Turner'in tabiriyle, onun "iman devrimi"nin başarı sırrını anlatacağım.
Üç Kitabın Kaşifi
Bediüzzaman, üç kitaptaki ilahi ayetleri keşfedip, okumayı öğreten bir mualimdir. Ona göre, okumayı öğrenen biri üç şekilde alemlerin Rabbini tanıyabilir. Birincisi, kâinat "kitab-ı kebiri"ndeki kudret ayetlerini okuyarak. İkincisi, kâinat kitabının tercümanı olan "Kur'an-ı Kerim'deki kelam ayetlerini okuyarak. Üçüncüsü, yaşayan Kur'an olan İnsan-ı Kebir'in (a.s.m.) hayatını okuyarak. Çünkü, Bediüzzaman'a göre, her üç kitap da aynı şeyleri anlatıyor. Birincisi, Sonsuz Kudret Sahibi'nin "element alfabesi"ni kullanarak kudret kalemiyle kendini bildirmesidir. İkincisi, Sonsuz İlim Sahibi'nin "Arap alfabesi"ni kullanarak kelamıyla kendini tarif etmesidir. Üçüncüsü ise, Sonsuz Rahmet Sahibi'nin, "gen alfabesi"ni kullanarak en kâmil bir insanı alemlere rahmet yapıp onunla kendini tanıtıp sevdirmesidir. Hasılı, her üç kitap da Âlemlerin Rabbinden bahsediyor. O'nu tarif ediyor. O'nu tanıtıyor. O'nu sevdiriyor.
Bediüzzaman'a göre, bu kitapların yazarı aynı olduğu için aralarında bir çelişki olamaz. Üçü de birbirini teyit eder. Birbirine destek verir. Birbirini tefsir eder. Bu sırdandır ki, "Mualimlerimiz bize Allah'tan bahsetmiyorlar" diye şikayete gelen öğrencilere, "Sizin okuduğunuz fenlerden her fen, kendi lisan-ı mahsusiyle, mütemadiyen(devamlı) Allah'tan bahsedip Hâlıkı tanıttırıyorlar. Muallimleri değil, onları dinleyiniz." diyerek, gerçek bilimin Allah'ı anlattığını söyler. Çünkü, Bediüzzaman'a göre, gerçek bilim Allah'ın kainat kitabındaki kudret ayetlerini keşfediyor. Onları su yüzüne çıkarıyor. Seküler bilim adamı keşfettiği ayetleri okumasını bilmediği için manasız, tesadüfi şekillerden ibaret sanıyor. Onları yazan, ilim, kudret ve sanat sahibi katibi inkar ediyor. Tıpkı, Çince yazılmış harikulade bir kitabı, okumasını bilmediği için, manasız bir karalama düşünüp, yazarını inkar eden biri gibi. Oysa, okumasını bilen için, üç kitap da çok yüksek hakikatlerden haber verir. Çok derin manalar içerir. Çok güzel müjdeler verir.
Bediüzzaman, seküler bilim adamlarının, kainat kitabındaki kudret ayetlerini "sebepler", "tabiat" ve "tesadüf" perdeleriyle örttüğünü düşünür. Eserlerinde, bu perdeleri yırtıp, herşeydeki ilahi ayetleri okur ve okutur. Örneğin, Tabiat Risalesi adlı eserinde, sebepler, tabiat ve tesadüf perdelerini param parça eder. Otuz Üçüncü Söz'de her bir şeyde alemlerin Rabbini gösteren pencereler açar. Âyetü'l-Kübra'da, muhatabını otuz üç mertebeden geçirerek, imanî bir miraçla, Rabbininin huzuruna kavuşturur. Yirmi Dördüncü Söz'de ise Allah'ın fiillerinden, isimlerine; isimlerinden sıfatlarına; sıfatlarından şuunatına ve Zatına kadar yükselmenin yolunu gösterir.
Bediüzzaman'ın öğretisiyle üç kitabı okuyan biri için, din ile bilim birbiriyle çelişmez. Akıl ile kalp birbiriyle çatışmaz. Birbiriyle savaşan iki düşman olmaz, birbirine dost iki kardeş olur. Birbirini teyit eder. Birbirine kuvvet verir. Birbirine destek verir. Böyle biri için, Kur'an, kainat kitabını okumayı talim ederken, kainat da Kur'anı tefsir eder. Esasen, Kur'an ile kainatı okumak arasında bir fark yoktur. Çünkü, ikisi de aynı mesajı verir. İkisi de birbirini gösterir. Birbirine işaret eder. Kur'anı okuyan, kainatı içinde gördüğü gibi, kainatı okuyan da Kur'anı içinde görür.
Bediüzzaman'ı okuyan biri için din dogma olmaktan çıkar, üç kitaptaki sayısız ayetlerle teyit edilen en yüksek hakikat olur. Dindar olmak ayıp değil, iftihar vesilesi olur. Din ve bilimin ittifakıyla hakikat ortaya çıkar. Çünkü, Bediüzzaman'ın tabiriyle, "Aklın nuru funun-u medeniyedir (fen bilimleridir); vicdanın ziyası(ışığı) ulumu diniyedir(din ilimleridir). İkisinin imtizacıyla(birleşmesiyle) hakikat tecellî eder(ortaya çıkar). O iki cenah(kanat) ile talebenin himmeti pervaz eder(kanatlanır). İftirak ettikleri(ayrıldıkları) vakit birinden taassup, diğerinden hile ve şüphe tevellüd eder(doğar)". Dolayısıyla, gerçek bilim ve din birbirini tekzip değil, tasdik eder. Birbirini tenkit değil, takdir eder. Birbirini ikame değil, tamim eder.
Kur'an Hazinelerinin Kaşifi
Bediüzzaman, Kur'an hazinelerindeki cevherleri keşfeden bir kaşiftir. Onun nazarında, Kur'an, içinde elmas ve altın gibi değerli mücevherlerin dolu olduğu benzersiz bir "hazine"dir. Hatta, Kur'an'ın her bir ayeti böyle bir hazinedir. Hem de dünyanın bütün hazinelerinden daha kıymetli olan eşsiz bir hazine. Çünkü dünyanın hazineleri, insanın şu kısa dünya hayatındaki arzu ve ihtiyaçlarını kısmen karşılamak için kâfi olabilir. Oysa kabirden sonra, elmasla kömürün hiçbir farkı yoktur. İkisi de geçersiz akçedir. Kur'an hazineleri ise, hem dünyada hem de ahirette insanın ihtiyaçlarını karşılayan tükenmez bir hazinedir. Bediüzzaman'a göre, çoğu insan paha biçilmez Kur'an hazinesinden habersiz olduğundan veya gafletle kıymetini tam takdir edemediğinden istifade edemiyor. Başka hazineler peşinde koşturuyor. Tıpkı evindeki hazineden haberi olmayan birini başkasından beş kuruş dilenmesi gibi.
Bediüzzaman, eserlerinde, Kur'an hazinelerinden çıkardığı cevherleri paylaşır. O hazineleri açacak anahtarları takdim eder. Ancak, o ceherleri kendine mal etmez. Onların yegane kaynağı olarak Kur'anı gösterir. Kendi ifadesiyle "tevazu suretinde demiyorum; belki bir hakikati beyan etmek için derim ki: "Sözlerdeki hakaik(hakikatler) ve kemâlât(faziletler) benim değil, Kur'ân'ındır ve Kur'ân'dan tereşşuh etmiştir (süzülmüştür)."
Bediüzzaman, hayatını Kur'an'ı anlamaya ve anlatmaya vakfetmişti. Kur'an'ı kendine kıble etmiş ve tefsirini yazarken yanında sadece Kur'an'ı bulundurmuştu. Kitaplarındaki hakikatleri doğrudan doğruya Kur'an'dan almış ve onlara "Kur'an'ın malı" demişti. Kur'an'ın kuvvetine dayanarak sorulan sorulara cevap vermiş ve bütün dünyaya meydan okumuştu.
Bazılarının iddia ettiği gibi, Bediüzzaman'a yeni bir hakikat ilham edilmemişti. Kullağına yeni bilgiler üflenmemişti. Çünkü her şeyi bilen Âlemlerin Rabbinin gönderdiği kitapta "bütün bilgiler" vardı. Bediüzzaman'ın kulağına Kur'an'da var olan bilgileri nasıl keşfedeceği üflenmişti. Çünkü o Kur'an'ın önünde eğilmiş, hayatını ona feda etmişti. Kur'an'ı anlamak için her türlü hevesini terk etmişti. Ömrünü Kur'an'a adamış ve ona samimi bir talebe olmuştu. Kur'an da ona açılmış ve içindeki gizli elmasları ona göstermişti. Onun içindir ki, Bediüzzaman keşfettiği hakikatleri Kur'an'ın tevhit denizinden bir damla (Katre), bir kabarcık (Hubab), bir sızıntı (Reşha) olarak tarif etmişti. Onları Kur'an bahçesinden bir meyvenin çekirdeği (Habbe) ve bir çiçek (Zühre) olarak takdim etmişti. Onları Kur'an'ın hidayet meltemlerinden bir esinti (Şemme) ve parlak nurlarından bir parıltı (Şule) olarak göstermişti. Onları Kur'an'ın elmas hazinelerini açan birer anahtar olarak görmüştü. Eserleriyle yüzlerce Kur'an kapılarını açmasına rağmen, daha "pek çok kapıları kapalı kalıp, istikbalde geleceklere bırakılmıştır" diyerek, insanları Kur'an'ı okumaya teşvik etmişti.
“Dr. Furkan Aydıner Florida Üniversitesi Öğretim Üyesi”