sana çıkmayan yol yok sanki...herşey mi bu kadar sen dolu olur...nereye baksam , kimle konuşsam seni hatırlatıyo...bilmiyorum belki de yüreğim seni hatırlamak istiyo her an...belkide Rabbimiz unutturmuyo seni bana...türlü tevafuklarla çıkarıyo senli anıları karşıma....galiba benim imtihanım da sensin...senden geçersem bu imtihanı da geçicem gibi sanki...öyle zor ki bunu başarabilmek ...herşeyin içinde böylesine sen varken öyle zor ki içimdeki seni öldürmek....ben içimdeki senle savaşırken , ismini duyduğumda bile gözlerimin güldüğünü öğreniyorum etrafımdakilerden....yine en başa dönüyorum....ve yine beceremiyorum yüreğimi avutmayı...sonra bi şiiir dinliyorum ...sanki bizi anlatıyo her dizesiyle..

bazen keşke deli olsam diyorum , ne yaptığımı bilmesem, ve sorumlu olmasam hiçbişeyden...acı çekmesem böyle....sonra vazgeçiyorum...içimdeki sızı ne kadar tarifsiz olsa da yine de unutmak istemiyorum senli günlerimi...senden gelen acı bile güzel çünkü...herşeye rağmen şükrediyorum bütün hamdlar kendisine mahsus olana , seni sevdirdiği için bana....ve yine bu acıları çekeceğimi bilsem yine seni severdim diyorum...ama pişman dEğilim diyemiyorum...çünkü O c.c. bana seni lütfetti ama ben O'na şükrümü eda edemedim...bu lütfa layık olmak için senden geçemedim...O'nun istediği gibi tutamadım yüreğİmde sevdamı ....ve şimdi hakedilmeyen her nimet gibi sende geri alınıyosun...bu hüküm karşısında boynum kıldan ince...

yinede bu aşkın adresi dursun sende....belki bir gün yine bu lütfa layık olurum ve yine lütfedilirsİn bana…