Bir rüyadayım,sanki.Rüzgarın beni sürüklediğini hissediyorum.Kendimi özgür bıraktım.
Ne garip bir duygu.İçim kıpır kıpır,sürükleniyorum.Öyle güzelki ayaklarım yerden kesildi, bir kelebek gibi uçuyorum.Rengarenk ve parlak olmalıyım.Zarif bir şekilde kondum buluttan yatağa.Huzur vardı güçlü kollarında.Ne kadar rahatım şimdi.Hiç ummamıştım bunu.Sonsuza kadar böyle kalabilirim.Ellerim ellerine kavuştu,kenetlendi. Sanki hep bu anı beklemişim.Zaman önemini yitirdi.Artık hiç birşey bilmiyorum.Tek o var,dünyam oldu,herşeyim artık.Her an uyanabilirim bu rüyadan,korkuyorum. Yalnız kalmaktan, onsuz kalmaktan korkuyorum.Titreyen bedenimi sımsıkı sardığında yok olmayı göze alırım.Neden incindim şimdi? Ayrılık aramızda boylu boyunca uzanmış.Gücümüz yok, kavuşamazsak.Korkularım sarıyor dört duvarı.Biliyorum kapıda ayrılık.Artık rengim soldu, parlak da değilim.Kalbim acıyor,göz yaşlarımı gizledim.Zaman akıyor, bunları düşünmemeliyim.Her an ona bakmak istiyorum, doyamıyorum.Yüzünün her çizgisini ezberlemek istiyorum,ellerimle yüzünü okşuyorum.Bu kadar kısa zamanda nasıl doyabilirim bakmaya.Her ayrıntısını bilmek istiyorum.Bende saklı kalmalı,sonsuza kadar.Aklımdan geçenleri söyleyemiyorum, o an anlamsız geliyor.Yanındayım,tenine dokunuyorum,işte diyorum işte geldi.Dünya dursa önemli değil artık. Öpüşleriyle yeniden renkleniyorum.Mutluluğun kollarındayım.İkna etmek istiyorum, olmuyor; konuşamıyorum. Ne garip bir rüya.Adım adım yaklaşıyorum acıya.En ince ayrıntısına kadar içime kazıyorum,her anı.Tekrar tekrar yaşamak istiyorum. Ruhunda çok derinlerde bir şeyler var,beni kendine çekiyor.Biliyorum bambaşka bir his bu. Yalnız "seni seviyorum" diyebiliyorum.Hiç kimseyi böyle sevmedim.Hesapsız, sorgusuz sualsiz,böylesine derin,olduğu gibi.Onu umutsuzca bekleyebilirim. Kara sevdam kollarımda, sadece ona sarılmak istedim.Aklımı kaçırmak üzereyim ayrılık kapıda.Herşey ağırlaştı, boğuluyorum.Bulantıyı hissediyorum.Fakat belli etmiyorum.Güçlü durmalıyım.Neden konuşamıyorum? Bilmiyorum.Ağzımdan dökülen kelimeler, tam olarak benim hislerimi ifade edemiyor,saçmalıyorum. Unutulmaz bir anı gibi tenimde,dudaklarımda izi kalıyor.
İşte ruhuma işlendi,nakış nakış.Gözlerim gözlerinde en ufak bir umut aradı, son ana kadar. Uçma vakti geldi.Kapıdan çıkarken ayrılık girdi koluma sımsıkı.Ben bende değilim, aklım başımda değil,artık.
Zaten az sonra öleceğim, vakit de geldi.
Rengim soldu, parlak da değilim. Mutluluğun kollarında hüzünlü veda var şimdi!