Sen, kendin için, hoşuna giden bir oyuncağı seviyordun ve onu ele geçirmeye çalışıyordun, başkalarından evvel...
Sen, kendini seviyordun, beni değil!..



Şimdi, başka birine daha “onu sevdiğini” zannettirmeye çalışıyorsun, değil mi;
...hatta kendin bile “öyle olduğunu” sanarak!..
.....
Kandırma insanları...
Kandırma, kendini de; çünkü sen, sevmeyi bilmiyorsun!..
.....
“Seviyorum” zannedişlerini de sıvama “sevgi” diye gökyüzüne; çünkü bulutlar kapatıyor semayı!..
(Gene duymak ister miydin gerçeği?..)



Sevginin kökü olur...
Çeksen, çıkaramazsın... Kessen, ayıramazsın... Kırsan, koparamazsın!..
.....
Sevginin kökü olur;
Yine biter, yine çıkar, yine sürer yerinden!..



kalın Çünkü sevgi;
Bir dağ keçisinin iştahla yediği sürgünde değildir!..
Çamurun içindedir çoğu zaman;
Toprağın, karanlığın içindeki köktedir sevgi!..



Bir keçinin iştahla saldırdığı, göğe bakan sürgünde değil; çamurla, toprakla ve karanlıkla savaşan köktedir sevgi!..
Köktedir sevgi!..
Mavi derinliğe “yalvarışlar” gibi uzanan canlı dallar ve yapraklar değildir sevgi;
Sevgi; belki ışığı hiç görmemiş ve görmeyecek olan karanlıkların içindeki köktedir...
Ve sevgi; sevdiğini “zannetmemek”tedir!..

M. ERKUL .......