Şimdi bir şarkı yaz bana, adı dört harf olsun. Sözlerinin içinde bir bakışının dilencisi olduğum en çok özlenilen gözlerin olsun. O gözler ki anlamsızlıklara bin anlam katan.

Ağlamanı gördüm, gülmeni gördüm, en acımaz bakışlarını gördüm. O gözlerde en çok uçsuz, bucaksız huzur vadisini gördüm.

Şimdi bir şarkı yaz bana adı dört harf olsun. Bu şarkının müziği ılık yağan nisan yağmurları gibi ruhuma işleyen gülüşlerin olsun. O gülüş ile kurumuş bir ağaca baksan dayanamaz yeşerir. Bir zamanlar kurumuş bir ağaçtım, sende yeşeren. Ne zamanki bakışların üstümden çekildi ben kurudum.

Şimdi bir şarkı yaz bana adı dört harf olsun. Bu şarkıda sen, gül ben bülbül olayım. Labirent yollardan kapına geleyim, sevgimi hürmetle sana sunayım. Sen, gül’ün rolüne burun, isteme beni kapında, kov acizane sevgimi. Bu hep böyle olsun!

Varılmaz olan sana, varmak değildi amaç! Senin yolunda ölmekti amaç. Boş ver bu sözleri, sen, gül’sün bunu da anlamazsın, bülbül’ü asırlardır anlamadığın gibi. Sen, gül’sün, ben gülünü kaybeden bülbül.

Şimdi bir şarkı yaz bana adı dört harf olsun. Bu şarkıda sen güneş ol. Her yeniden doğmak için battığında, seni izlerken ben kendi içimde bir daha doğmamak üzere tek bir defa batayım. Şimdi doğuyorsun her sabah sevdiğinin gönlünde. Bense o akşam battım içimde bir daha doğmamak üzere.

Sensiz yaşayamam, sensizliğin içinde ölürüm demiştim. Sen alaycı gözlerinle bana bakarak kimse, kimse için ölmez dedin. Evet kimse, kimse için ölmedi. Kimse olmayan sen için ölündü! Şimdi bir şarkı yaz bana, adı dört harf olan “ölüm” olsun..