Halbuki;

Allah (c.c)'ın razı olduğuna razı olan,

Allah (c.c)'ın kızdığına kızan;

Allah (c.c)'ın ve Rasûlü'nün sevdiğini seven,

Allah (c.c) ve Rasûlünün (s.a.v) buğzettiğine (sevmediğini) buğzeden (sevmeyen);

Allah (c.c)'ın dostlarını dost edinen, düşmanlarını ise düşman sayan kimseler ancak Allah (c.c)'a kul olmuş sayılır. (ancak (bunlar) Allah (c.c)'ın kulu ve hizmetçisidir.)

Hadiste belirtildiği üzere ancak bu kimseler iman açısından yüce makamlara (kemâle) ermiş, Allah (c.c)'ın kulu olmuşlardır:

"Bir kimse Allah'ın sevdiğini sever, nefret ettiğinde nefret eder; Allah için verir ve gene Allah için kötülüklerden menederse, imanını yüceltmiş, kemale erdirmiş olur" (Ebu Davud, Sünnet: 17.)

"İmanı sağlamlaştıracak, gerçek iman haline getirecek en kuvvetli destek, Allah için sevmek, yine Allah için nefret etmektir" (Taberanî ve Ahmed)

Bir başka sahih hadisi şerifde şöyle buyurulmaktadır:

"Her kimde şu üç şey bulunursa, o kişi imanın tadını tatmıştır.

- Allah'ın ve Rasûlünün kendisine, başka herşeyden daha sevgili olması,

- Kişinin başkalarını ancak Allah (sevdiği) için sevmesi, bir de,

- Allah'ın kendisini küfürden kurtardıktan sonra, yeniden küfre dönmeyi ateşe atılmak gibi şiddetli bir azab olarak görmesi, kerih (çirkin) telakki etmesidir." (Buhari ve Müslim)

İşte ancak böyle bir kimse, Rabbinin sevdiğine ve sevmediğine aynen iştirak ettiği için, Allah (c.c) ve Rasûlü (s.a.v) kendisine başka herşeyden daha sevgili olan kimsedir.

Bu kimse mahlûku (yaratılmışı) Allah (c.c) için sever, başka bir düşünceyle değil. İşte bu Allah (c.c)'ı sevmenin tamamlayıcısıdır.

Çünkü sevgilinin sevdiğini sevmek, bizzat sevgiliyi sevmektir. Bir kimse böyle yaptığı zaman Allah (c.c)'ın sevdiği, razı olduğu bir şeyi yapmış olur. Onun için de böyle bir kimseyi Yüce Allah mutlaka sever.

Yüce Allah kendisini sevenler için iki alamet, iki tanıtıcı işaret göstermiştir.

1 - Seçip gönderdiği Rasûlüne (s.a.v) uymak,

2 - Kendi yolunda cihad etmek.