Yüreğimizde tek bir ses duyduk biz.O sese doğduk o sesi sevdik o sesi benimsedik ömür boyunca.Çığlık değildi,gürültü değildi.BEŞİKTAŞ'tı o ses.

İki renk vardı yüreğimizde.Tüm renkler onda kaybolur,tüm renkler ondan oluşurdu.Temeldi onlar.Asalet ve masumluğun renkleriydi.BEŞİKTAŞ'tı o renkler.

Umuda yolculuk ettik biz.Yenilgilerden utanmadık,zaferleri hep bizim sanmadık ama yine de güvendik.Zafer değildi bizim tutkumuz.BEŞİKTAŞ'tı o tutku.

Biz bir sevgi tattık ömür boyu sürecek.Platonik değildi,yanlız değildik ama onbinlere rağmen en özeldi bizimki.Kalbimize nice sevgiler girdi ama yerini oynatamadı o sevginin.BEŞİKTAŞ'tı o sevgi.

Boğazın kıyısında bir yalı edasında yer vardı.Bizim mabedimiz,bizim evimiz,aşımızın paylaşıldığı,tutkumuzun ortak olduğu,üzüldüğümüz,sevindiğimiz,herşeye rağmen kim olursa olsun zengin fakir aynı sevdayla kavrulduğumuz tek yerdi orası.İnönü'ydü mabedimiz.

Kalbimiz,sevdamız,yüreğimiz,rengimiz BEŞİKTAŞ'tır bizim.Yüreğimiz onun için çarpar ömrümüz onun uğruna gider mi bilmem ama yaşamımızı aydınlatan en önemli unsurdur BEŞİKTAŞ.

Ne başka bir aşk ne başka bir insan söküp atar sevgimizi.Uğruna gönül koyduk,yüreğimizde en büyüktür BEŞİKTAŞ hiçbirşey değiştiremez bu gerçeği.