Bismillahirrahmanirrahim

Dua edenin, ‘Rabb’im’ demesi, Allah’ın ‘Buyur ey kulum’ demesinin ta


kendisidir... Birisi her gece kalkıp Allah’ı anıyor, O’na dua ediyordu...


Şeytan ona dedi: Ey Allah’ı çok anan kişi! Bütün gece Allah deyip


çağırmana karşılık seni buyur eden var mı? Sana bir tek cevap bile


gelmiyor, daha ne zamana kadar dua edeceksin? Adamın gönlü kırıldı,


başını yere koydu ve uyudu. Rüyasında ona şöyle dendi: Kendine gel,


uyan! Niye duayı, zikri bıraktın? Neden usandın? Adam: Buyur diye bir


cevap gelmiyor ki, kapıdan kovulmaktan korkuyorum, dedi. Bunun


üzerine dendi ki ona: Senin Allah demen, O’nun buyur demesi


sayesindedir... Senin yalvarışın, Allah’ın senin ruhuna haber


uçurmasındandır... Senin çabaların, çareler araman, Allah’ın seni


kendine yaklaştırması, ayaklarındaki bağları çözmesindendir... Senin


korkun, sevgin, ümidin Allah’ın lütfunun kemendidir... Senin her Ya


Rabbî demenin altında, Allah’ın buyur demesi vardır... Gafilin, cahilin


canı, bu duadan uzaktır... Çünkü Ya Rabbî demeye izin yok ona...


Ağzında da kilit var, dilinde de... Zarara uğradığı zaman, ağlayıp


sızlamasın diye Allah ona dert, ağrı, sızı, gam, keder vermedi...


Bununla anla ki, Allah’a dua etmeni, O’nu çağırmanı sağlayan dert,


dünya saltanatından daha iyidir... Dertsiz dua soğuktur. Dertliyken


yapılan dua gönülden kopar...