hayatın neresine konulurduki?
o kendi acısına benzemeyen "nokta"

neyi geride bıraktığımdan habersiz
söz verilmiş tövbelere teslimim!
sorma nefesim neden bu denli sessiz!
ben:herkesin bildiği kadar nedensiz
ben kendimden geçtiğim kadar benim...

susup dinlediğim kadar değil
yaşayıp ağladığım kadar büyüdüm...
ve ne kadar da tanıdık değil(!)
bu "kendim"e atılan düğüm...

ah hayat!sevmiştim seni oysa...
susmak tek yakışan...bu korkunç ayrılığa...

haykırıyorum hayat!yalnızlık değil bu!
yüzümün karanlıkta kalan yarısı bu...
kaç pişmanlık bir helallik eder!
kahrolmuş yüreğimin en titrek noktası bu!

bırak aksın gözümden "hüzün" denilen
kendime "ben" bile diyemiyorken...

sıkıştırılmış bir dizeyim aslında...
sığayım diye hayatın
dar,keskin kenarlarına!

bundandır belki
büyüyüp büyüyüp çocuk kalışım,
ve kimbilir,en çok susarak
hiçkimseye "hiçbirşey"i anlatışım...

kim alabilir ki tereddütsüz eline
en ölümcül en ölümlü makası
doğmanın beterliğini dolayıp diline
kim parçalayıp da açabilir
"hayat(!)"ın daralmış kenarlarını!

koyverilmiş bir cesedim bilirim...
istersem sığmayayım taşayım
bu tabutun kokusuz tahtalarından...
istersem yerlere düşüp yaşayım
görürüm önümü parmaklılardan!

yokluğum size kalsın gidiyorum diyerek
topraktan olanı toprağa vermek gerek!!!