Kararsız bekleyişlerim oldun hep acabalara yükledim yarım kalmışlığımı,

Sararmış hatıra defterimde duruyor hala o derin suskunluğun, benim ise eskimeyen yalnızlığımı kaplıyor bomboş beyaz sayfalar…

Uzaklara dalardı bakışların uzun uzun, bende seni izlerdim o suskun bitmeyen saatlerde. İzlerdim ama bir türlü anlayamazdım.

Seni anlayamadığım için kendimeydi aniden parlayan öfkeli çıkışlarım, sanki sessiz bir savaşa girmiştik silahlarımız öfkemizdi bakışlarımız ise kurşun ve ilk ateş eden hep sen oluyordun ben ise kendimi korumaya çalışırken korkularımın zavallılığında kayboluyordum…

Neydi? İçinden bir türlü çıkamadığın hesapların, niyeydi yanımda ki o aşılmaz uzaklığın?

İyi bir dinleyiciydim oysa anlayabilmek için seni sabrımın sınırlarını zorluyordum. Ya sen anlatamadın kendini bana ya da ben çok yabancıydım senin yalan dünyana…

Doğaüstü güçler bekledim hep çıkmayan sokaklara daldığım da bir yakarıştı sessiz gözyaşlarım, aciz bir pamuk ipliğine bağlanmış çırpınırken kanatlarım uçacaktım belki de hiç durmadan uçacaktım sonsuz mavilerde…

Ama ama uçamazdım! Kanatlarım yoktu ki; ben melek değildim, günahlarınla boğuşurken yüreğim, sen! yanın da hep bir ‘’melek’’ sessizce uyuyor sandın oysa ben sadece ''yalnızdım''

'' Ve anladım ki; Biz seninle aynı hayatta ayrı ayrı düşler kurmuşuz''


Aynur Burçak