Denizden dalga sesleri geliyor.içine derdini almış,katlaya katlaya...Delice vuruyor kayalara.Kayalar alışmış denizin bu haline.Bilir ki deniz kızarsa bişeylere.Ondan çıkaracak hırsını.Kaçsa kaçamıyor...Aşınsa da zamanla yaşlansa da..Kaya ya bu!Dimdik duruyor yine.Bazen de öyle mahçup ki deniz...Güneşle fısıldaşıp kayanın yanına nazlıca süzülüyor.Kaya öyle yorgun ki sıcaktan.Yanıyor.Deniz anlamış onun bu halini.Okyonuslardan taşıyor suyunu.Bir serinlik getiriyor kayanın yüreğine.Barışıyorlar.
Gençler güneşle şehvetleniyorlar.Sahil boyu yürüyüp deniz havasını bozmadan,atıyorlar onun kucağına.Deniz kucaklıyor onları.En mavisiyle...Kimi de kayanın üzerine uzanmış,güneşle bakışıyor saatlerce...Mutluluğun şarkısını söylüyor martılar...
Bir çocuk geçiyor şimdi de.Güneş bile kıskanıyor güzelliğini.Gözlerinin ışıltısını...Deniz bakamıyor,kendinden daha mavi olan gözlere.Yelken açıyor sonsuzluğun mavisine...Bir sandal misali,nazlı nazlı sallanıyor...Rotası belli olmayan enginlerin uzun yolculuğuna çıkıyor.Başına geleceklerden öyle habersiz ki...Hava karamış.Rüzgarlarla sallanıyor sandal.Denizin hareketlenme vakti şimdi!Deniz yine katlaya katlaya geliyor.Sonra duruyor.Şu yalan dünyada bir umutla gülen bu iki çift göz...Bir şey yapmalı?Sinirlenirse hem kayaya zarar verecek,hem de çocuğa.Ters çeviriyor sularını hızla.Bir tufan ve sular rüzgarla artarken...Deniz sabretmeliyim diye düşünerek sıkıyor dişlerini.

Ve güneş doğup sularınıdizginleştirene dek mücadele veriyor kendi içinle.Ve sabah kıyıya sakince yanaşıyor sandal.

Ve deniz o günden sonra söz veriyor kendine:
Güneş şahidim,Yağan yağmurlar ecelim olsun,

Birdaha Kaya'yı incitmeyeceğim...