Yaprak sallanırdı hep,

Rüzgarın geçtiğini hissettikçe, heyecandan titrerdi.

Rüzgar onun ruhuna işlemişti

Ama rüzgar bilmezdi,

Yaprağın onu deli gibi sevdiğini

Yaprakta zaten utanırdı anlatamazdı sevgisini

Rüzgar sertti,otoriterdi, sözünü dinletirdi...

İstese bir estimi herseyi yerinden sökerdi.

Yaprak öylemiydi;

Sessizdi sakindi bazen sular gibi coşardı ama,

Sonra gene dinerdi

Rüzgar öylemiydi;

Çoşkundu heybetliydi.

Yaprak dalında durudu hep,

O diyar diyar gezerdi...

Mevsimler geçiyor ayrılık vakti yaklaşıyordu.

Yaprak gün geçtikçe sararıp soluyordu.

Yaprağın korkusu dalından düşmek değildi tabi,

Onun yüreğini acıtan rüzgarı bir daha görememekti.

Artık nerdeyse sonbaharın sonu gelmişti.

Yaprak zaten en çok sarı sonbaharı severdi.

Ayrılık vakti geldi çattı artık.

Ama yaprak üzgün değildi.

Zaten son isteği rüzgarın kollarında ölmekti.

Rüzgar o gün herzamankinden daha deli esti,

Yaprağın ise artık gücü iyice tükenmişti.

Kendini usulca rüzgarın kollarına salıverdi.

Yaprağın cansız bedeni usulca toprağa deydi,

Rüzgar ise dönmemek üzere uzak diyarlara yöneldi