Artık kabullenmişliğin yorgun havasını çalıyorum şimdi..
Vurgun yemiş satırlarım son yıkıntıların altında çırpınırken,
Ben derinden bir türkü tutturmuşum akıp giden zamana..
Hislerim yanıyor!.. Dumanını çekiyorum içime efkar sigarasıdır diye,
Ve ben artık, kaybetmişliğin ardından ağlayan çocukları oynuyorum..

Neydi bizi bu karanlığın girdabında rotasız bırakan,
Neydi hislerimizin dumanını savuran?..
Yok olmuşluğun keyifsizliğini mi sürmeliyim şimdilerde,
Yoksa senin yok oluşunun acısını mı sindirmeliyim içime?..

Yoksun!..
Bir hayal kadar duman, bir duman kadar bulanık hayalin..
Tutunacak gibi oluyor ümitlerim,
Bir adım veriyorum sana karşı,
Bulanıklığı da kalmıyor dumanının..
Yoksun!..
Az önce verdiğim nefes kadar anlıktı varlığın,
Az önce hayat verdin bana, ama şimdi; yoksun!..

Karşımda bulanık dumanın, içimde hislerin alevi
Ve elimde kalemim..
Son demlerini döküyorum satırlara teslim olmuşluğun,
Son nağmelerini mırıldıyorum titrek dudaklarımdan
Ve üşüyen ellerimle enkazını oluşturuyorum
Ardında yıkıntısını bıraktığın satırların..

Sen, tutulan el kadar sıcak bir gerçek,
Verilecek bir nefes kadar da gidicisin..
Tutsam içimde öldürecek, bıraksam uçup gideceksin..
Sen, efkar sigaramdaki duman kadar hayal,
Enkazından kurtulamayacağım kadar da
Yıkıntı bıraktın ardında..
Ve ben kabul ettim.. Yenildim, yok edildim..
Bir ruh kadar sessizim şimdi odalarda gezinen,
Gözdeki fer kadar gidiciyim ben de..
Elveda hayallerin kahramanı, elveda aşkın dumanı,
Ve elveda yıkıntılarımın mimarı..
Yak!.. Yık!.. Estir dumanını!..
Gözlerimden feri de çek!.. Öyle git!..


Nasıl olsa gidişine bağlamıştım ipimi,
Mezar taşıma da adını çiz, öyle git!..


nefes ala ala,arada sırada....