İçimizde yaza dair ne kadar parlak düşünce varsa bir sonbahar başlangıcı, bu fikir yoğuluğunun olgunlaşma safhası olarak karşımıza çıkıyor. Çünkü güneş, çılgınca dönen bir ateş topu ve doğanın her zaman gerisinde kalan insan, bu çılgınlığın bir parçasıdır. Oysa sonbahar, insanı yarı karanlık bir dünyada kendine getiren bir hayal kırıklığı, daha doğrusu insanın güneşin gölgesinde kalan tarafını ortaya çıkaran hüzünlü bir sanatçı gibi merhaba diyor, Eylül ayı ile hepimize. Bir insan nasıl şair olmaz bu mevsimde, solan yapraklar ve solan ümitleri karşısında.

Ben Eyül ayını hep ortada kalmış ve kendini bir türlü anlatamamış mahçup ve olgun bir çocuğa benzetirim. Çok hareketli, el bebek gül bebek bir yaz mevsimi ile gayet hırçın, saldırgankış mevsimi arasında hep geri planda kalmış bir çocuk. İlk bahar çok şanslıdır çünkü yazı getirir; kışı getirense sonbahardır. Kendini ve kışı anlatmaya çalışır.

Kalbe dokunan bütün hassas duyguları anlatan şairler ve onları en iyi anlayan sonbahar ve silik, mahzun çocuk: EYLÜL.