Hiç bilmezdim,bilemzdimki ben yokken nasıldı dünya.Kumsal ve deniz,yollar ve ağaçlar bu kadar güzel miydi?Yine bu kadar güzel,yine bu kadar yalnız.Henüz küçük bir çocukken başladım boyumdan büyük hayaller kurmaya.Küçük bir camdan seyrederdim dünyayı.Hayat öyle saf öyle güzeldidi ki, gülmeyi öğrendim önce.Ve sonra güvenmeyi bildim bir dost gibi.Gençken patlamaya hazır bir volkan gibiydi yüreğim.Herşey yapabilir,heryerde olabilirdim.Aşk bile korkutmuyordu henüz benliğimi.Sevebilir,sevişebilirdim yüreğime kitlediğim bir çift gözler ile.

Ama sonra arkası gelmez nefretler sardı her yerimi.Hata nerdeydi yada kimdeydi bilemedim.Sonrası bitmez bilmez koca bir bulanıklık.Dan gibi ortasındaydım ömrün ve her başlangıç aynı sona sürüklüyordu çaresizliğimi.Kaçtım uzun zamanlar her şeyden,herkesden,her yerden.Yıllar sonra buldum,yorgun bedenimi,bir köşede öylece duruyordu.Yalnızdı yapayalnız.Her gece yalnız uyuyor her sabah yalnız uyanıyordum artık.Anladım ki hayat koca bir yalnızlık ve herkes başladığı yalnızlıkla kaybolup gidiyor.Ya da bir şairini dediği gibi her şey başladığı noktada son buluyor.Tıpkı benim gibi ,tıpkı benim hikayem gibi ...