Bir oda yerde bir mum perdeler indirilmiş;

Yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş.

Sütbeyaz duvarlarda çivilerin gölgesi;

Artık ne bir çıtırtı, ne de bir ayak sesi...

Yatıyor yatağında dimdik upuzun ölü;

Üstü boynuna kadar bir çarsafla örtülü.

Bezin üstünde ayak parmaklarının izi;

Mum alevinden sarı baygın ve donuk benzi.

Son nefesle göğsü boş eli uzanmış yana;

Gözleri renkli bir cam mıhlı ahşap tavana.

Sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var;

Küçük bir çizgi küçük titreyen bir ân kadar.

Sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân;

Belli ki birdenbire gitmiş çırpınamadan.

Bu benim kendi ölüm bu benim kendi ölüm;

Bana geldiği zaman böyle gelecek ölüm…