Yaşamda sevgiye dayanan dostluklar, birliktelikler ve elelelikler kolay kurulmuyor. Hele bu devirde!.. İlişkilerin temeline HARÇ olarak konulmasi gereken SEVGİ, zaman içinde çelik gibi olması beklenirken, bir de bakıyorsunuz toz haline gelivermiş!.

Elele olduğunu zanneden Can’lar, madde boyutunda nefis girdabına girip, yaşanan tüm güzellikleri birden unutuvermiş. Bunun da faturası (ne yapalım biz insanız’a) çıkarılmış.

Ama asıl amacımız önce insan olmak ve daha sonra da insan-üstünü bulmak değil miydi?. Hani, her an Sevgi ile nefes alanlar olacaktık!.. Birbirimizi gönlümüzde duyacaktık?.. Bizi gören diğer canlar da misk kokan bahçemize gelecekti?. Ben böyle sevgiyi çok özledim!..

Ama aklımızda olanı gönlümüze indirmedikçe vede yaşamadıkça, sevgiden bahsetmek ne derece doğru!. Sevginin sözde değil, gönülde olduğunu bilen olmalıyız.

Söylenildiği gibi, sevgi ayrım yapmaz ve sevgi kayırmaz. Koşulsuz sevgide yargılama olmaz.

Bir ruhsal bilgi, “Siz şimdi aranızda öyle seviniz ki biribirinizi, Yaradan size sevgi ile baksın. Siz sevgiyi öyle pişiriniz ki aranızda, burcu burcu koksun da, kokusunu duyanlar koşsun aranıza” diyor. Ben böyle sevgiyi çok özledim….

Söylenildiği gibi, gerçek SEVGİ’ye ulaşmadan, SEVGİLİ’ye (Yüce Yaradan’a) kavuşmak mümkün değil!..

“O”, SEVGİDİR…