Hasret
12-17-2008, 13:50
Kimi zaman bir bahar mevsimidir hayat.
Tatlı bir meltem misali hafif hafif eser sana doğru. Yavaşça çekip alır üzerindeki bütün olumsuz duyguları. Sıcaklığını hem vücudunda, hem de yüreğinde hissedersin. Yataktan her sabah büyük bir keyifle uyanır, aynadaki dostuna tatlı, tatlı gülümsersin. Duşta, o en sevdiğin şarkı dolanır hep diline. Sokakta hiç tanımadığın insanlara bakıp sevgiyle gülümsersin. Gittiğin her yere senden önce o gözalıcı ışığın girer. Kimbilir kaç kişinin gününü, o sıcak gülümsemenle, ya da ufak, samimi bir dokunuşunla bir anda değiştirirsin.
Kimi zaman ise sert bir kış gibi gelir çöreklenir üzerine hayat.
Kaplar üzerini hızla, örter her tarafını. Etrafınla bütün iletişimini koparır anında, sana ulaşacak bütün yollar kapanır. Sanki nefes alamıyormuşsun gibi hissedersin. Gitmek bilmez , dinmek bilmez bir türlü. Her gün biraz daha kabuğuna çekilirsin. Yapayalnızsındır. Üşürsün, buz kesersin. Yeter artık bitsin bu kış diye isyan edersin.
Güçlü olmanın; ihtiyaç duyduğunda “sana ihtiyacım var gel” demek olduğunu, sana git dediklerin de “ben kalmak istiyorum” demek olduğunu, esas marifetin; zorda kaldıkça yalanlara sığınmak değil, gerçekleri gizlememek olduğunu, gururun; koskoca bir yalan olduğunu, sevginin olduğu bir yerde gururun olamayacağını, zor durumda bile olsan umut etmenin, hayata pozitif bakmanın ne kadar önemli olduğunu, öğrenirsin.
Bazen de sımsıcak bir yaz gibi gelir hayat.
Hınzır ve aceleci. Fettan bir dişi gibi tüm hünerlerini gösterip hiç çekinmeden anında ayartır, baştan çıkarır seni. Onun gelişiyle birlikte enerjiyle dolduğunu, tamamen özgür, herşeye karşı koyabilecek kadar cesur olduğunu hissedersin. Herkesi harekete geçirmek, aklına gelen herşeyi hemen yapmak istersin.
Aceleci olmamayı. Bedenin, ruhla bir bütün olduğunu, acele edip onları birbirinden ayırmamayı, ruhu sürekli bedenin peşinden koşturup yormamayı, beden ve ruhun ara sıra başbaşa kalmaya, konuşup anlaşmak için ise zamana ihtiyaçları olduğunu, bir anda çoşkuya, heyecana kapılıp dünyanın en büyük hatasını yapsan bile, içinde her zaman sana yarayacak birşeylerin var olduğunu, özgürlüğün yapabildiklerinden çok yapamadıklarınla ilgili olduğunu, yaşamın tek başına bir anlamı olmadığını, kendi mutluluğun için başkalarını da mutlu olması gerektiğini öğrenirsin.
Mevsimler gelir geçer ve sen onlar gelip geçtikçe hayatı ve kendini biraz daha keşfedersin...
Alıntı...
Tatlı bir meltem misali hafif hafif eser sana doğru. Yavaşça çekip alır üzerindeki bütün olumsuz duyguları. Sıcaklığını hem vücudunda, hem de yüreğinde hissedersin. Yataktan her sabah büyük bir keyifle uyanır, aynadaki dostuna tatlı, tatlı gülümsersin. Duşta, o en sevdiğin şarkı dolanır hep diline. Sokakta hiç tanımadığın insanlara bakıp sevgiyle gülümsersin. Gittiğin her yere senden önce o gözalıcı ışığın girer. Kimbilir kaç kişinin gününü, o sıcak gülümsemenle, ya da ufak, samimi bir dokunuşunla bir anda değiştirirsin.
Kimi zaman ise sert bir kış gibi gelir çöreklenir üzerine hayat.
Kaplar üzerini hızla, örter her tarafını. Etrafınla bütün iletişimini koparır anında, sana ulaşacak bütün yollar kapanır. Sanki nefes alamıyormuşsun gibi hissedersin. Gitmek bilmez , dinmek bilmez bir türlü. Her gün biraz daha kabuğuna çekilirsin. Yapayalnızsındır. Üşürsün, buz kesersin. Yeter artık bitsin bu kış diye isyan edersin.
Güçlü olmanın; ihtiyaç duyduğunda “sana ihtiyacım var gel” demek olduğunu, sana git dediklerin de “ben kalmak istiyorum” demek olduğunu, esas marifetin; zorda kaldıkça yalanlara sığınmak değil, gerçekleri gizlememek olduğunu, gururun; koskoca bir yalan olduğunu, sevginin olduğu bir yerde gururun olamayacağını, zor durumda bile olsan umut etmenin, hayata pozitif bakmanın ne kadar önemli olduğunu, öğrenirsin.
Bazen de sımsıcak bir yaz gibi gelir hayat.
Hınzır ve aceleci. Fettan bir dişi gibi tüm hünerlerini gösterip hiç çekinmeden anında ayartır, baştan çıkarır seni. Onun gelişiyle birlikte enerjiyle dolduğunu, tamamen özgür, herşeye karşı koyabilecek kadar cesur olduğunu hissedersin. Herkesi harekete geçirmek, aklına gelen herşeyi hemen yapmak istersin.
Aceleci olmamayı. Bedenin, ruhla bir bütün olduğunu, acele edip onları birbirinden ayırmamayı, ruhu sürekli bedenin peşinden koşturup yormamayı, beden ve ruhun ara sıra başbaşa kalmaya, konuşup anlaşmak için ise zamana ihtiyaçları olduğunu, bir anda çoşkuya, heyecana kapılıp dünyanın en büyük hatasını yapsan bile, içinde her zaman sana yarayacak birşeylerin var olduğunu, özgürlüğün yapabildiklerinden çok yapamadıklarınla ilgili olduğunu, yaşamın tek başına bir anlamı olmadığını, kendi mutluluğun için başkalarını da mutlu olması gerektiğini öğrenirsin.
Mevsimler gelir geçer ve sen onlar gelip geçtikçe hayatı ve kendini biraz daha keşfedersin...
Alıntı...