..::duyguseli::..
12-07-2008, 20:57
Anne-Babaya Saygı Peygamber Ahlâkıdır..
Anne ve baba, insanın en çok hürmet etmesi gereken kudsî iki varlıktır. Hep üzerimize titreyen ebeveynlerimize saygıda kusur etmemek, hem ahlâkî hem de dînî bir görevdir.
Peygamberler yeryüzünde ALLAH (cc) adına yaşayan insanlardır. Onların konuşması, gülmesi, istirahati, ticarî ve insanî ilişkileri ALLAH’tan adeta izin alınmış davranışlardır. Peygamberimiz de buna işaret eden bir hadisinde “Beni RABBİM terbiye etti, ne güzel terbiye etti.” (el-Münâvî, Feyzu’l-Kadîr, 1/224-225; el-Aclûnî, Keşfü’l-Hafâ 1/72) buyurarak edebi öğrendiği kaynağa işaret etmiştir. Bu açıdan peygamberler yeryüzünde yaşarken ALLAH’ın muradına göre yaşarlar. Onlar ALLAH ahlâkı ile donanmış numune insanlardır. Davranışları, eşya ve hadiseler karşısındaki tutumları bizim için yol göstericidir. Biz onlara ne kadar benzersek, ALLAH ahlâkı ile ahlâklanma adına o kadar mesafe kat etmiş oluruz.
Bu noktada Hz. İsa’nın (as) annesine saygılı olma konusunda Rabbinden emir aldığını ve bu vasıfla öne çıkmasını insanların dikkatine arz ettiğini görüyoruz. O ALLAH’ın bu ihsanını şu şekilde dile getirir: “Nerede olursam olayım beni kutlu, mübarek kıldı. Yaşadığım müddetçe bana namazı ve zekâtı farz kıldı. Anneme saygılı, hayırlı evlat kılıp, asla zorba, bedbaht ve hayırsız biri yapmadı.” (Meryem Sûresi, 19/31-32) O hâlde ana-babaya saygı bir Peygamber ahlâkıdır. Örnek almamız gereken temel ahlâkî prensiplerin başında peygamberlerin anne ve babalarına karşı ortaya koydukları davranışlar gelir.
Efendimiz öksüz ve yetim olarak büyüdü. O kendisinden süt emdiği Hazreti Halime’ye bile gereğince saygı ve hürmet göstermişti. Mekke’nin fethedilmesinin ardından, henüz Müslüman olup olmadığı bile tam olarak belli olmayan Halime’nin geldiğini görmüş, ayağa kalkmış ve ona kendi giysisini minder olarak takdim etmiştir.
FURKAN ADİL
ZAMAN/AİLEM
Anne ve baba, insanın en çok hürmet etmesi gereken kudsî iki varlıktır. Hep üzerimize titreyen ebeveynlerimize saygıda kusur etmemek, hem ahlâkî hem de dînî bir görevdir.
Peygamberler yeryüzünde ALLAH (cc) adına yaşayan insanlardır. Onların konuşması, gülmesi, istirahati, ticarî ve insanî ilişkileri ALLAH’tan adeta izin alınmış davranışlardır. Peygamberimiz de buna işaret eden bir hadisinde “Beni RABBİM terbiye etti, ne güzel terbiye etti.” (el-Münâvî, Feyzu’l-Kadîr, 1/224-225; el-Aclûnî, Keşfü’l-Hafâ 1/72) buyurarak edebi öğrendiği kaynağa işaret etmiştir. Bu açıdan peygamberler yeryüzünde yaşarken ALLAH’ın muradına göre yaşarlar. Onlar ALLAH ahlâkı ile donanmış numune insanlardır. Davranışları, eşya ve hadiseler karşısındaki tutumları bizim için yol göstericidir. Biz onlara ne kadar benzersek, ALLAH ahlâkı ile ahlâklanma adına o kadar mesafe kat etmiş oluruz.
Bu noktada Hz. İsa’nın (as) annesine saygılı olma konusunda Rabbinden emir aldığını ve bu vasıfla öne çıkmasını insanların dikkatine arz ettiğini görüyoruz. O ALLAH’ın bu ihsanını şu şekilde dile getirir: “Nerede olursam olayım beni kutlu, mübarek kıldı. Yaşadığım müddetçe bana namazı ve zekâtı farz kıldı. Anneme saygılı, hayırlı evlat kılıp, asla zorba, bedbaht ve hayırsız biri yapmadı.” (Meryem Sûresi, 19/31-32) O hâlde ana-babaya saygı bir Peygamber ahlâkıdır. Örnek almamız gereken temel ahlâkî prensiplerin başında peygamberlerin anne ve babalarına karşı ortaya koydukları davranışlar gelir.
Efendimiz öksüz ve yetim olarak büyüdü. O kendisinden süt emdiği Hazreti Halime’ye bile gereğince saygı ve hürmet göstermişti. Mekke’nin fethedilmesinin ardından, henüz Müslüman olup olmadığı bile tam olarak belli olmayan Halime’nin geldiğini görmüş, ayağa kalkmış ve ona kendi giysisini minder olarak takdim etmiştir.
FURKAN ADİL
ZAMAN/AİLEM