En büyük aşktı onların ki.Bir gülücükle başlamış kocaman bir hüzünle son bulmuştu.Bu kadar kolay mıydı her şeyi silip atmak.Bir anda her şeyi bitirmek.Ama mecburlardı bunu yapmaya olmuyordu işte.Sürekli kavga ediyorlardı.Her şeyleri zıttı birbirine.Bunlara rağmen birbirlerini de çok seviyorlardı.Seni seviyorum diyorlardı her seferde.Aslında seni seviyorum diyen dillere değil senin için ağlayan gözlere inanacaksın.İşte ayrılıkta bu oldu.Birbirleri için ağladılar gece gündüz.Bir mucize olsun diye gözlediler.Birbirimize tekrar kavuşalım dediler.Ama olmuyordu.Ne kadar denedilerse olmuyordu.Ya huyları değişecekti ya da hiçbir zaman kavuşamayacaklardı.Sevgi işe yaramıyordu bu durumda.Onları bir araya getiremiyordu sevgi.getirse bile sonunu hüzünle sonlandırıyordu.
Günler,aylar,yıllar geçti.Bu hüzün kocaman,bu mutsuzluk her geçen gün onları yiyip bitiriyordu.Onlar sevgilerini içlerine gömüşlerdi.Gün geldi kız rahatsızlandı.Ne olduğunu kimse bilmiyordu.hemen hastaneye kaldırdılar.Doktor aileye kötü haberi vardı.Kızlar amansız bir hastalığa yakalanmıştı.Aile kahroldu.Sürekli genci suçluyorlardı.Ama o gencin ailesinin ne durumda olduğunu bilmiyordu.Genç bu aşk yüzünden canına kıymıştı.Öleli iki gün oluyordu.Yani kızın hastalandığı gün.Aradan çok kısa bir zaman geçti.Ve kız hayatını kaybetti.Onlar sonsuzda birbirlerine kavuşmuşlardı artık.
Ailesi kızın eşyalarını toplarken bir dolap dolusu mektup buldu.Kız her gün çektiği acıları gence olan sevgisini yazmıştı bu mektuplara.Ama hepsi duruyordu.Hiç birini gönderememişti.Hasta olmadan bir gün önce yazdığı mektup şöyleydi:Hissediyorum.Bugün çok kötüyüm.Her tarafım ağrıyor.Öleceğim bunu hissediyorum.Hani söz vermiştik ya birbirimize ölürken bile birlikte ölecektik.Ama sen ölme.Sana kıyamam.Ben seni beklerim.Sonsuzda elbet kavuşuruz.Sen ölme bebeğim.Sen ölme.Ne olur ölme.Niye biz birbirimize bu sözü verdik.Bilmiyorum ki.Keşke ağzımdan böyle bir söz çıkmasaydı.Ama seni çok seviyorum bebeğim.O güzel gözlerini hiçbir zaman unutmayacağım.Sende beni unutma olur mu bebeğim.Sakın üzülme.Senin üzülmene dayanamam.Elveda bebeğim.Elveda güzel gözlüm.Elveda.’’Kızın annesi ve babası mektubu okuyunca kahroldu.Kızlarının çektiği acıları okuyunca.Ama onlar artık kavuşmuşlardı.Sonsuzda hiçbir zaman bitmeyecek bir yerde kavuşmuşlardı.Artık hiçbir zaman ayrılamayacaklardı.Orada bu aşk imkansız olmayacaktı...