İnanmalısın Sende Sevgilim


iz bırakmamalıydın giderken,giderken beni de götürmeliydin ya da,ya da gitmemeliydin..Sırra kedem basarken,ruhumu hasretle kavgaya bırakırken,seni severken,seni yaşarken ben,ölmemeliydin..gitmemeliydin..Bu minik yürek ağrısı yerini gecelerce dinmeyecek bir sancıya bırakırken,gözümde yaş kalmayacağını bilirken,biriktirdim ben herşeye rağmen seni içimde.taa içimde..

sensiz korkacağımı biliyordum..o kadar kalabalıkken etrafım böyle yanlız kalacağımı biliyordum,bu kalabalık yanlızlığımın içinde,susacağımı biliyordum ve sen de bildiğin halde gidiyordun..zor değildi halbuki kalmak..elimi tutup,seni unutmak imkansız demek..ama zordu yürekte hissetmek..sen hissedemedin benim kadar..geceyi bana bırak giderken,hayalinle beraber içeceğim bu gece..ağlayacağım yine,bazende güleceğim sinsice,zamana güleceğim seni bana unutturamayacağını söyleyeceğim..

inanmalısın sende sevgilim,bende bitmeyeceksin..sen benim için bitimsizsin!!!

--Herşey Boş Bu Saatten Sonra--

Bilmezdim kelimelerin kifayetsizliğini bu derde düşmeden önce...

Artık ne desem boş...

Ve öyle büyük ki ağrım ağlayamıyorum bile... Buraya kadarmış demek ki... Aylardır ısrarla inkar etmiştim ama bu kadarmış; artık oyun bitti... Yapacak hiçbir şeyim kalmadı... Elimdeki son kartı da oynadım ve her zamanki gibi kaybettim! Ve şimdi içim eskisinden de çok acıyor... Ama geçecek, geçmeli! Zorla güzellik olmuyor, artık kalbim bunu öğrenmeli!

Artık atacak hiçbir adımım, söylenmemiş hiçbir sözüm kalmadı... Kazanmak için şansımı çok zorladım ama başaramadım ...Ve bu kez gerçekten kabulleniyorum yenilgiyi, ve vazgeçiyorum boşu boşuna direnmekten... Yine de herşeye rağmen bil ki yazdığım ya da söylediğim binlerce kelimenin senin için hiçbir anlamı olmasa da pişman değilim! İyi ki elimden geleni yapmışım, iyi ki şansımı zorlamışım... Yenilmiş olsam da farketmez; en azından vicdanım rahat... Çok ama çok yazık oldu bu bir ömre bedel sevgiye ve onu içinde büyüten kalbe...

O kalp artık öldü, ama sevgin hala içinde... Bir kez daha yıkıldı umutlarım, belki de milyonuncu ama bu sefer son kez! Çünkü artık yıkılacak hiçbir umudum, yakılacak hiçbir hayalim kalmadı... Öyle büyük biracı var ki içimde tepki bile gösteremiyorum! Soluğum kesilinceye kadar çığlık çığlığa ağlamak ve neden diye isyan etmek istiyorum ama artık gözyaşlarım bile dondu... Şimdi içim ağlıyor hiç durmamacasına!

Gözlerimden akamayan yaşlar yüreğimi yakıyor her bir damlada biraz daha... Neyim kaldı ki artık? Söyle; ne kaldı elimde? Son umudu da tüketmiş olmadım mı? Kurduğum son hayali de kalbimin kırıklarının arasına gömmedim mi? Bu zamana kadar inatla kandırmaya devam etmiştim kendimi mutlaka O da bana karşı az da olsa bir şeyler hissediyor ve doğru zamanı bekliyordur diye... Ama bitti artık! Kendime söyleyebileceğim bütün yalanlarım tükendi... Ve artık kendimi avutacak hiçbir hikayem kalmadı... Masal sonsuza dek sona erdi...

Aylar öncesinden zaten bitmişti belki ama hep bir umut vardı içimde, hayallerim ve inançlarım vardı bize dair... Ama hepsi yokolup gitti... Ve ben en sonunda anladım; masal kahramanım gerçekten de hiç sevmemiş, bundan sonra da sevmeyecekmiş beni... Ama inan bu kez içim bir başka acıdı... Canım hepsinden de beter yandı bu sefer! Bu seferki yara öyle derin ki iyileştirmeye kimsenin gücü yetmez; senin bile! Oysa sendeydi benim bütün çarelerim, bütün dermanlarım sendeydi .. ama bunun değil! Bütün acılarımı hala tek bir sözünle dindirebilirsin belki, tek bir gülüşünle her derdimin çaresi olabilirsin hala ama bunun değil... Çünkü bu sefer gerçekten benim için hayata dair herşey bitti! Kan akmaya, sevgin çoğalmaya devam ediyor ama yazık ki kalbim artık durdu, atmıyor!