http://blogcini.googlepages.com/delirmis-cigliklar.jpg



Sürekli tekrarladığım cümleler daha cesur bugün..


Ve kendinden aciz bir ben


Dilime kimsesiz sözler bulaştı.


Darmadağınım.


Hayatımı özet geçmeliyim..


Uzatma ! uzatmamalıyım..


Karmaşığın dibine vurmalıyım..


Teşhisi konulmamış yanılgılar içinde tutsaklığım.


Gel- Gitler akıtıyorum ömürlük nehrime..


Susmalıyım!


Hayır devamı olmalı..


Üşüyorum, üşüdükçe uzuyor gece..


Ve gece üşüyor benimle..


Sis çöküyor içime, ve ardından çenem düşüyor..


Korkuyorum aynadaki yüzümden


Ve aynadaki korkaklığımı görmekten


Korkuyorum düşüncelerimden..


Bir yerinden tutmak istiyorum zamanı


Zaman parçalanıyor avuçlarımda..


Bir seni ve bir beni topluyorum sadece kelimelerde “biz” oluyoruz..


İkimizin toplamı hiç “biz” etmedi ki..


Belki ben bir hiç veya biz dediğimiz şey bir “hiçti”


Bizi esir aldım içime, ve karanlığa gömdüm..


Şehir sustu, insanlar sustu..


Susmalıyım..


Dilim belki anlaşılmaz halde ama ıslıklarım bir çığlık.


Çıkar içimdeki çığlıkları!


Emanetçi cümlelerimi alır o zaman susarım belki..


Şimdi iki kuruşluk uykularıma geri dönmeliyim..


Çığlıklarım ne zaman uyanır bilinmez..


Sen en iyisi mi tekrar göm çığlıklarımı içime..




İSMET BAYGIN