Tertemiz sayfaları buruşturup attın gözlerimin önünde… Yazabileceklerimi hiçe sayarak. Oysa ne cümlelerim vardı sana dair hiç yazılmamış olan... Bir kenara bırakılma vaktinin geldiğini biliyordum.

Olmadı… Olmayacaktı… Ama olabilirdi…

O hasret ateşini birlikte yaktık… Hiç sönmesin diye sözler verdik. Ama artık klasikleşen ayrılıklara boyun eğmemeyi öğrenemedik.
Sevdalar, her an değişen şarkı gibi nakarata gelmeden bitiveriyor. Oysa ben bu şarkıyı çok sevmiştim.

Seninle bir an demek, sevilen bir şarkıyı bıkmadan- usanmadan dinlemek gibi bir şey…

Gidiyorum deme; bekle, bekle ki en azından ne olacağını birlikte görelim. O dinlediğin şiirdeki gibi değil hayat… Aksine bağlanacaksın, kopmayacaksın sevdanın kucağından… Ölürcesine seviyorum diyeceksin.

Melekler bizimle olsun… Sabaha kadar oturup beklerken ne kadar mutlu olduğuma şahit onlar.

16 Ocak saat 19.35 vapuruna yetişmiştik. Güle eğlene martılarla simitlerimizi bölüşürken göz göze geldiğimizde keşke hiç bitmese diye söylenmiştik... İkimizin de yüzündeki gülücükler endişelimiydi? Kıyıya yanaştığımız zaman o heyecan veren kanat çırpışlarından hayata tutunmamız gerektiğini bilmem sen de düşünmüş müydün?

“Bağlanmayacakmışsın… Senin değilmiş gibi de özgür bırakacakmışsın”

Koptum dedin… İşte bu dizeler yüzünden bir şarkıyı yarım bırakma hevesine kapıldın.
O kuşlar artık heyecan vermiyordu sana… Her an değişen bir şarkı gibi…
Simitlerin atılırken ki bağrışları kulağımda çınlıyor. O tarih ve saati hafızanda yokla, ne kadar heyecanlı olduğunu anımsayacaksın…

Nefesim boğazımda düğümlü…

Bu şarkı değişmeseydi keşke… Ömür boyu bıkmadan usanmadan dinleseydik.
Sen ruh yapına göre şarkıyı ararken, ben yine bu şarkıyı dinlemeye devam edeceğim. Altına da gönül sızıma diye notunu düşeceğim.